W związku z częstymi pytaniami klientów w sprawie tłumaczenia świadectw i dyplomów, nazw własnych, nazw miejscowości, państw i obiektów fizjograficznych przytaczamy ogólne zasady tłumaczenia uwierzytelnionego takich dokumentów zgodnie z Kodeksem Tłumacza Przysięgłego z 31.03.2005 roku.

§ 34. Transkrybowane, transliterowane lub tłumaczone nazwy własne. Nazwy własne, takie jak: imiona, nazwiska, nazwy instytucji, miejscowości i obiektów fizjograficznych należy podać w oryginalnym brzmieniu jeden raz przy pierwszym ich przytoczeniu w pisowni lub w alfabecie języka źródłowego.

Komentarz: Dotyczy to szczególnie imion obywateli polskich urodzonych w Polsce, którzy przedstawiają np. Akty Urzędu Stanu Cywilnego z kraju obcego z podanymi imionami w wersji danego języka obcego.

§ 35. Forma nazwisk w językach fleksyjnych. Nazwiska o końcówce wskazującej na płeć osoby je noszącej powinny w tłumaczeniu zachować tę końcówkę w pierwszym przypadku liczby pojedynczej w językach o deklinacji niefleksyjnej lub w odpowiednim przypadku w językach o deklinacji fleksyjnej.

§ 37. Znaki diakrytyczne w nazwach własnych. Nazwy własne zawierające litery opatrzone znakami diakrytycznymi w języku źródłowym zachowują te znaki w tłumaczeniu na język docelowy.

§ 39. Świadectwa i dyplomy. W tłumaczeniu dokumentów dotyczących wykształcenia należy zachowywać zasady opracowane przez Komisję Europejską, Radę Europy i UNESCO/CEPES, które nakazują przytaczać tytuły zawodowe, stopnie naukowe, nazwy szkół, uczelni i innych instytucji kształcących w brzmieniu oryginalnym i nie wyrażać żadnych sądów wartościujących ani stwierdzeń o równoważności poziomu wykształcenia, do czego w Polsce jest powołane Biuro Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Międzynarodowej.

§ 40. Nazwy miejscowości, państw i obiektów fizjograficznych. Nazwy miejscowości, obiektów fizjograficznych i państw należy podawać w brzmieniu, jakie oficjalnie było stosowane zgodnie z obowiązującym podziałem świata aktualnym dla daty opisywanego faktu i niezależnie od daty i miejsca wydania tłumaczonego dokumentu.

Komentarz: Przykładem dosyć często spotykanym jest tłumaczenie nazw miejscowości województwa śląskiego w wersji niemieckiej. Np. na niemieckim akcie urodzenia obywatela urodzonego w 1952 roku podano miejsce urodzenia : Beuthen,  w tłumaczeniu będzie podana nazwa Bytom.

§ 41. Adres osoby lub instytucji, jako informacja pełniąca funkcję komunikacyjną dla służb pocztowych, nie wymaga tłumaczenia jego poszczególnych elementów; elementy te mogą być tłumaczone jedynie wtedy, gdy wchodzą w skład całych zdań.

§ 44. Niepoprawność ortograficzna lub gramatyczna. Oczywiste błędy ortograficzne lub gramatyczne tekstu dokumentu w języku źródłowym nie muszą być oddane w tłumaczeniu na język docelowy, jeżeli nie mają wpływu na treść tekstu i nie dotyczą ważnych elementów tekstu dokumentu. Jeżeli jednak niepoprawność ortograficzna lub gramatyczna tekstu źródłowego powoduje wątpliwości co do właściwej treści dokumentu, tłumacz przysięgły powinien umieścić wzmiankę na ten temat.

§ 45. Błędy w ważnych elementach dokumentu. Błędy literowe i cyfrowe w takich elementach tekstu dokumentu jak: imiona, nazwiska, daty, numery, nazwy miejscowości itp. należy powtórzyć w tłumaczeniu, przy czym w przypadku domniemania formy poprawnej tłumacz przysięgły może umieścić na ten temat uwagę wyjaśniającą.

§ 46. Elementy tekstu dokumentu w języku trzecim. Elementy tekstu w języku innym niż język źródłowy i język docelowy, bądź to nieznanym tłumaczowi, bądź takim, do którego tłumaczenia nie został uprawniony, należy opisać poprzez określenie (w miarę możliwości) języka trzeciego oraz przytoczenie daty, faktu przyłożenia pieczęci i złożenia podpisów.

§ 48. Tłumaczenie pism i dokumentów wieloczęściowych. Tłumaczenie pism i dokumentów składających się z kilku połączonych ze sobą na stałe arkuszy wykonuje się bądź to w porządku chronologicznym bądź też w kolejności występowania oraz określa się przyjęty porządek w formule poświadczającej tłumaczenie.

§ 49. Tłumaczenie dokumentu w rubrykach pionowych. Tekst dokumentu umieszczony w rubrykach pionowych można tłumaczyć bądź to w formie tekstu litego w kolejności wpisów poziomych, po uprzednim, jednorazowym wymienieniu nagłówków rubryk pionowych, stosując następnie zapowiedzianą w ten sposób kolejność, bądź też umieścić tłumaczenie w rubrykach odwzorowanych z oryginału.

§ 50. Sposób pisania dat w tłumaczeniu. W celu uniknięcia nieporozumień możliwych w wyniku różnorodności systemów stosowanych na świecie, tłumacz przysięgły powinien wyeliminować dwuznaczność cyfr składających się na datę poprzez słowne wymienienie nazwy miesiąca lub przynajmniej jego skrótu.

§ 51. Tłumaczenie skrótów i skrótowców. Skróty i skrótowce użyte w języku źródłowym należy rozwinąć i podać w języku docelowym w pełnym brzmieniu, z wyjątkiem skrótów nazw powszechnie znanych; skróty i skrótowce niezrozumiałe należy zostawić w brzmieniu użytym w języku źródłowym z uwagą tłumacza na ten temat.